Wobec powyższego, obowiązek do powtarzających się świadczeń niepieniężnych jest obowiązkiem o charakterze fakultatywnym, ale dla swej ważności powinien zostać zawarty w umowie spółki, co wymaga wizyty u notariusza w celu zmiany umowy spółki.

Obowiązek ten, w przeciwieństwie do dopłat nie musi obciążać wszystkich wspólników spółki. Powinien on być związany z celem, dla którego spółka została utworzona. Nie może to być jednak zobowiązanie się do pełnienia określonej funkcji w spółce, np. w zarządzie.

Nie jest konieczne określanie zakresu świadczeń wspólnika w sposób sztywny. Ponadto, obowiązek do powtarzających się świadczeń niepieniężnych może zostać ustalony jako terminowy albo bezterminowy, przy czym należy pamiętać, że nie może mieć zastosowania do świadczeń jednorazowych.

Za powtarzające się świadczenia niepieniężne zobowiązany wspólnik otrzymuje wynagrodzenie, które jest wypłacane przez spółkę. Wynagrodzenie to nie może przewyższyć stawek przyjętych w obrocie.

Co ważne, wspólnicy spółek kapitałowych nie są podmiotami ubezpieczeń społecznych. Relacje zachodzące między nimi a spółką mają charakter korporacyjny, także gdy dotyczą zobowiązanie wspólnika do oznaczonych w umowie spółki powtarzających się świadczeń niepieniężnych za wynagrodzeniem (art. 176 k.s.h.).

Inaczej mówiąc, ani Spółka ani wspólnik nie są zobowiązani do odprowadzania składek ZUS od wypłaconego wynagrodzenia z tego tytułu. Wynagrodzenie otrzymywane przez wspólnika na mocy art. 176 k.s.h. nie jest również objęte 9% składką zdrowotną po wejściu w życie „Polskiego Ładu”.