Z uwagi na zbyt małą liczbę lekarzy orzeczników i lekarzy świadczących powszechne usługi medyczne, od stycznia 2025 r. zlikwidowane zostały komisje lekarskie orzekające w sprawach przyznania ubezpieczonym prawa do renty, zasiłków i innych świadczeń wypłacanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a także trzyosobowe komisje odwoławcze.

            Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 lutego 2024 r., sygn. akt III PZP 3/23, poddał interpretacji przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 288) w kontekście prawa „emeryta – byłego pracownika” do świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych u byłego pracodawcy.

Zgodnie z Kodeksem pracy, pracownicy podlegają lekarskim badaniom profilaktycznym: wstępnym, okresowym i kontrolnym, przeprowadzanym przez lekarza medycyny pracy.

Zgodnie z ustawą z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) oraz z Kodeksem pracy, przyznanie pracownikowi świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, tj. renty, nie zobowiązuje pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy z takim pracownikiem.

Wiele uprawnień pracowniczych uzależnionych jest od długości stażu pracy. Niektóre przepisy wprost wskazują, o jakie uprawnienia chodzi, inne zaś odsyłają do odrębnych przepisów, nie tylko w zakresie rodzajów należnych uprawnień, ale również – rodzajów okresów, które uważane są za okres pracy wymagane do nabycia lub utrzymania tych uprawnień.

Wybór i powołanie pracownika na radnego wiąże się z pewnymi konsekwencjami również na gruncie stosunku pracy, zarówno dla pracownika – radnego, jak i dla pracodawcy.

Kodeks pracy wprowadza ochronę przed wypowiedzeniem stosunku pracy dla określonych grup pracowników, w celu zapewnia im stabilności zatrudnienia i ochrony w związku z ich szczególną sytuacją.

 Przy ustalaniu prawa do świadczenia emerytalnego w Polsce uwzględnia się nie tylko okresy ubezpieczenia nabyte w Polsce, ale również okresy ubezpieczenia związane z pracą za granicą.

Zgodnie z art. 60d ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2024 r. poz. 475, z późn. zm.), ten finansowy instrument wsparcia to dofinansowanie do wynagrodzenie, udzielana ze środków Funduszu Pracy, jakie może otrzymać pracodawca lub przedsiębiorca za zatrudnienie osoby bezrobotnej, która ukończyła 50 rok życia. Celem tej formy wsparcia jest zachęcenie pracodawców do zatrudniania bezrobotnych w tej grupie wiekowej.

Zgodnie z ustawą z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2024 r. poz. 475, z późn. zm.), to zwrotna pomoc finansowa udzielana ze środków Funduszu Pracy lub ze środków Unii Europejskiej podmiotom na stworzenie stanowiska pracy i zatrudnienie na tym stanowisku skierowanej przez urząd pracy osoby.